Vlammen!

25-10-21: David Bruggeman (rechts) ontweek alle valstrikken en vangnetten van Jan Arts en won.

Maandag 25-10-2021: Een avond vol felle strijd in het schaakparadijs van D’n Beer, behalve dan helaas tussen Peter Zijderveld en mij, doordat ik onze match aan gruzelementen blunderde, nog voordat de stellingen goed en wel betrokken waren. Dit tot groot verdriet van ons allebei.
Verder werd er heftig gestreden, mes op tafel, knuppel eronder, bloed, zweet en tranen, allemaal in zeer geestelijke zin natuurlijk. Zelfs over de uitslag werd gebakkeleid. Daar zit onze wedstrijdleider Jan Arts overigens helemaal niet mee in zijn maag. Schaken is voor hem een avontuur, een kermis van het brein. Daar passen protesten en terechtwijzingen perfect in, mits in beschaafde vriendelijkheid uitgevoerd.
Het tweegevecht van Jan met David Bruggeman was boeiend, onder meer door de botsing van twee verschillende speelstijlen. Ligt bij David het accent op de strategie, vanuit een hechte verdediging rustig opgebouwd, bij Jan is er een neiging te zien tot een verrassende tactiek van onverwachte combinaties, stukoffers, plaagstootjes en ga zo maar door. Zo probeerde Jan een paard van David te pennen, zowel op de dame als op de toren. Mooi plan, waarbij hij echter weinig oog meer kon hebben voor de pionstructuur, die geleidelijk op een grabbelton begon te lijken. Toen de kruitdampen waren opgetrokken naar een toreneindspel, had David de pionnen maar voor het uitkiezen. Einde verhaal dus. Met deze overwinning kwam David de top-5 weer binnen.
De andere vier schakers uit die kopgroep speelden remise met elkaar. Dat wil niet zeggen, dat het er kalm aan toe ging. Joep Peeters was diep onder de indruk gekomen van de “woeste wildheid” van de aanvallen van Hans Kranenbarg, zoals hij het bewonderend noemde. Op hun bord zullen dus de nodige dreunen wel zijn gevallen, veronderstel ik.
Ook een remise tussen Leon ter Beek en Ton Snoeren in een gecompliceerd lijkende stelling. Geen partij van daverende klappen, denk ik, maar meer van speldenprikken, subtiel maar venijnig stekend toegepast. En welk brein ziet zich graag uitgedost als speldenkussen? Remise dus maar.
De strijd tussen Luigi de Mas en Hans van Eijk eindigde ook in een remise, maar gezien het aantal gesneuvelde stukken in het eindspel en de menigte geobsedeerde toeschouwers die rond hun tafel was samengestroomd, moet het een feest zijn geweest voor emotie en geest.
De partij van Wilbert van Eijk en Pieter Roos spetterde ook van de spanning. Wilbert had zich met dame en toren een materieel voordeel verschaft ten opzichte van de toren en de twee lopers van Pieter. Bovendien had hij een pionnenmeerderheid, als ik het wel heb. Toch leek Pieter, zelfbewust en strijdbaar ogend, in de volslagen open gegooide stelling kansen te hebben. Voordat hij echter de ideale opstelling voor zijn drie stukken gevonden had, sneed de oppermachtige dame messcherp door de verdediging van Pieter naar veld g5, waar deze dame drie stukken tegelijk aanviel. Pieter pareerde prima maar na de afruil van de dame tegen toren  en loper, bleef er een aanval van Wilbert over, waar geen kruid tegen gewassen was.
De overige partijen hebben misschien ook wel in vuur en vlam gestaan maar daar heb ik geen informatie over.
Volgende week verder vlammen, mannen!

25-10-21: Op strijd komen toeschouwers af en ……….	………. die zetten graag grote ogen op. (foto’s Ton Snoeren)