In het licht van de kampioen

Mijn partij van afgelopen maandag 16 oktober eindigde met een zogenaamde vuurwerk-zet. Dat is een zet die als een naar victorie zoekende vuurpijl de hemel van de overwinning wordt ingeschoten en daar in een sissende lichtkrans uiteenspat, om vervolgens neer te dwarrelen als grafzet en te verstikken in de blubber van een teleurstellende nederlaag, kortom een blunder.
Om schaakmoed te putten, besloot ik mijn licht op te steken bij onze kampioen Ton Snoeren in zijn partij tegen Ralf Duong, wel jong maar geen kleine jongen in het schaken. Dat heeft menigeen die tegen hem moest opboksen, wel bemerkt. Vandaar dat Ralf al is opgenomen in het keurkorps van het eerste team in de externe competitie. Daarmee is voor hem al voorzichtig de rode loper uitgerold voor een toekomstig kampioenschap, over een paar jaar misschien al.
Om Ton te verslaan, moet je moedig en wakker zijn. Ralf leek al wel de onverstoorbaarheid van onze kampioen te bezitten maar niet zijn uitgeslapenheid. Hij had schijnbaar slaap want voortdurend een open mond van een grote gaap die zijn ogen dicht kneep. Of was het misschien een tactiek om Ton zand in de ogen te strooien? Nou, ook daar scheen Ton rekening mee te houden met een uiterst geconcentreerde aandacht voor het spel van zijn tegenstander.
Nu heeft Ton mogelijk het gedrag van grootmeesters bestudeerd die meer rond wandelen dan aan het bord gekluisterd zitten, druk bezig met een fraai zettenplan of minstens met te doen alsof. Zo ook Ton, meer op stap dan aan het bord. En maar kijken naar de mannen van de avondcompetitie, naar de verrassende zege van Peter Zijderveld en de even verrassende verliespartij van Leon ter Beek. Waar haalt die man intussen zijn plan voor de bestorming van de koning van Ralf vandaan? Ik denk, omdat hij een echte wandelschaker is, bij wie de motoriek ook het denkwerk optimaliseert.
Ik zat nog maar net bij het bord van de gapende Ralf, toen Ton met een tevreden gebrom zijn toren midden in de verdediging van zijn tegenstander posteerde en ik hem zoiets als “dat is een mooi plaatsje voor jou” meende te horen mompelen.
Ralf liet die toren ongemoeid staan, zodat bij elke zet die Ton na zijn rondwandeling deed, de koning, door een opgerukt paard en een agressieve dame ingesnoerd, geen kant meer uit kon want beroofd was van alle vluchtvelden.
Na nog enig geharrewar in de bibberende gelederen van Ralf bood Ton zijn toren als offer aan. Ralf veegde de slaap uit zijn ogen en gaf op. Hij had alles blijkbaar haarscherp gevolgd.