 Krachtig hun houding, machtig hun geest, prachtig hun zege |
Achter de borden zijn het helden geworden, de doodgewone schakers uit het tweede team van de Rosmalense schaakvereniging, die op zaterdag 12 april bescheiden maar vastberaden naar Nuenen optrokken voor een allesbeslissende schaakdaad van formaat. Ze schroeiden het virus van onzekerheid en twijfelzucht grondig weg uit hun bloed en groeiden uit tot ware heersers van de 64 velden.Zo dirigeerde Luc Seuter in zijn beste partij van dit seizoen als een ongeëvenaarde Bonaparte zijn pionnen naar de koningsburcht, waar paniek uitbrak die leidde tot een beslissende koninginneroof: 1-0. Paul Willemen en Jan Arts kozen voor 2 onbekende psychische varianten van het totaalschaak. Paul creëerde een optisch zwakke stelling met het doel om het slechtst denkbare in zijn tegenstander los te maken: de onderschatting. Vanuit dat negatieve onderbuikgevoel deed de man de ene inferieure zet na de andere, zodat Paul zijn ene hand straffend rond kon laten gaan en de andere gereed houden voor de handdruk: 2-0. Jan koos in een naar verlies geurende stelling voor de strategie van het remise-aanbod, want zo’n aanbod, mits op grootmeesterlijk minzame wijze uitgesproken, opent bij de opponent een bodemloze put vol tobberige onzekerheden. Zo deed Jan en zo deed zijn tegenstander, die de ene na de andere pion verprulde en tenslotte maar opgaf: 3-0. Arjan Gras speelde een scherpe openingsvariant op zijn allerscherpst, wat hem een stuk en een pion opleverde, zodat hij vervolgens vorstelijk af kon wikkelen naar een gewonnen eindspel: 4-0.
De tegenstander van Geert Smulders-Dinh was kennelijk zó onder de indruk van het machtsvertoon van De Kentering, dat hij prompt remise aanbood, die Geert, zoals je van een kersverse kampioen kunt verwachten, jubelend en juichend accepteerde: 4½-½. Wat stond de overige drie nog te doen? Nu er niets meer te bevechten viel, konden zij een ander sieraad van het heldendom tonen: de parel van de edelmoedigheid. Ze sloten hun partijen waardig en gracieus af met de intentie de tegenstander enig zelfrespect terug te schenken: Hans Kranenbarg en Johan Knuvers namen vriendelijk genoegen met een remise (5½-1½), terwijl Peter Zijderveld zijn tegenspeler zelfs de eer van een overwinning schonk (5½-2½).
‘De Kentering 1′ leek tegen Vianen ook op een fraaie victorie af te stevenen, want door zeges van Stan Heijmans en Erik Punt en remises van Ton Snoeren en Ton Wouters, stond het weldra 3½-1½ voor de mannen uit Rosmalen. Na verlies van Ton van der Straeten kwam de druk op de schouders van Wilbert van Eijk en Martie van der Sanden te liggen. Wilbert bouwde een winnende stelling op, maar één van de mysteries van de sport is nog altijd, dat gewonnen stellingen verloren kunnen gaan, wat helaas geschiedde. Voor Martie was het zwoegen, zweten, zwirrelen en zwarrelen om er nog een remise uit te krijgen, wat lukte: 4-4.
Al met al viel er bij thuiskomst in D’n Beer nog heel veel te verwerken, te vertellen, te toasten, te vieren, te bejubelen en te bezingen. En ook dat lukte.
