 Ook de klassieker tussen Stan Heijmans (rechts) en Ronnie de Hoog (links) leek door de lentestorm ontregeld met enkele misperen. |
Terwijl buiten de ene vrachtwagen na de andere omkieperde, vlogen binnen in ‘D’n Beer’ de schaakstukken als duikelaartjes van sommige borden af. Stormtransformatie?
Wie zal het zeggen? Feit is, dat Ronnie de Hoog na afloop van zijn gewonnen partij tegen Stan Heijmans toegaf, dat hij een haast onverklaarbare blunder beging en Stan een weergaloos stukoffer in gedachten had, dat hem nog uit de vingers
glipte ook en zijn nederlaag inleidde. Ook de partij tussen David Bruggeman en Peter Zijderveld kende een stormachtig verloop. Na een slagenwisseling leek Peter eerder 2 pionnen voor te staan dan een stuk achter. Als gejaagd door de wind trokken zijn pionnen naar voren en klopten onstuimig op de poort van Davids vesting. Toen die echter zijn verdediging op orde had gebracht, kon hij met een stuk méér een vernietigende aanval uitvoeren.
De partijen tussen Hans Kranenbarg en Johan Knuvers, Raymond Smulders en Ton Snoeren, Pieter Roos en Hans Fagel en die tussen Bert Wels en Tjeu Segers eindigden in remise. Evenwichtig, rustig en bedachtzaam schaak zou je uit dat resultaat kunnen concluderen. Maar wat te denken van bijvoorbeeld die laatstgenoemde partij? In het eindspel had Tjeu met een randpion een stuk veroverd, dat hij een zet later teruggaf door zijn loper te verspelen. Een mogelijke verklaring hiervan was de invloed van het dreigend uitziende stormachtige kapsel van Bert. Toch een vorm van stormtransformatie? Wie zal het zeggen?